Anarhija- vrakjanje ili progres?

Bi ja nametnal ovaa tema od pricina sto mnogu me interesira sto Vie, moite drugari/"idejni soborci" Anarhisti mislite za anarhijata. Dali istata e vrakjanje kon prvobitnata sostojba na covekot (koga nemalo ni drzavi ni pari ni vlast nitu pak drzavni organi)- primitivno opstestvo, ili pak istata pretstavuva progres kon nesto novo i povozvisen i e razlicna od pocetniot anarhizam od koj trgnalo covestvoto?
Eden moj prijatel, profesor na fakultet, za anarhizmot rece deka e svojstven za zivotnite. Posle ova se razvi interesna diskusija, no nema da vi otkrijam sto se se kaza vo nea kako bi ve ostavil izvorno (bez vlijanie na istata) da go prenesete vaseto mislenje.
Jas imam izgradeno cvrst stav kon gorenavedenata tema no me interesira izvorno vaseto mislenje za toa nema (iako jas ja zapocnav) da se mesam mnogu vo temava. Me interesiraat vasite mislenja kako ANARHISTI, bez onie podelbi na anarhisticki podgrupi ( anrho komunisti, anarhokapitalisti, anarhosindikalisti itn). Kako sto navedov vo nekoi od moite razmisli istaknati po drugi temi ovie podelbi za mene nemaat smisla bidejki anarhizmod ke se oformi so negovata prakticna primena. Pozdrav i gi ocekuvam vasite razmisluvanja.

Јас сум за свесен, што значи во некои случаи (ако е потребно) и бавен прогрес. Мислам дека за да се оформи подобро општество несомнено е потребно да се развиваат работите од било каков калибар, ама исто така и дека треба да се внимава многу во новите откритија и никогаш да не се брза. Најчеста причина за брзање, според мене, се две работи:
- Во некои поситни случаеви, нестрпеливоста, како на пример кога треба да причекаш автобус само 2 минути, ама те мрзи и/или касниш некаде и ќе направиш глупост како на пример да тргнеш пешки кон наредната автобуска за во случај ако не дојде автобус на таа, да фатиш такси и поради тоа што си попешачел малку да те фати поевтино, и на крај ќе видиш измеѓу двете автобуски како те одминува автобусот и всушност си се заебал. Вака звучи ко глуп пример, ама на мене кога бев помал многу често ми се дешаваше и многу се нервирав
- Во посериозни ситуации е стравот од реалноста (страв од смрт, најчесто) каде што може да се набројат многу примери. Сталинизмот, избрзан од немање стрпеливост и страв од соочување со фактот дека ако истата идеологија се развива поспоро и не се брза во донесување на одлуки најверојатно таа/тој ќе умре во општество во кое не е остварена нејзината/неговата идеја. Тестови врз животни, класичен пример за страв од смрт и немање на креативност и алтернатива. Желба за моќ, уште еден класичен пример за хранење на егото, итн.
Малку забегав од тема, ама всушност тоа е тоа. Јас сум за прогрес, ама кога би се оттргнале од тоа да донесуваме избрзани одлуки и кога конечно луѓето би се соочувале со реалноста.

Исто така, да се надополнам. Сметам дека индустријализацијата не смее да ги надмине сите граници, односно дека она што природата ни го нуди треба да го заштиме максимално, нормално, се до оној момент кога ние, како продукт на самата природа, ќе направиме нешто подобро од тоа што се случило спонтано. Ама пак од друга страна, за да се направи нешто такво треба многу време и труд (паралелно на тоа и оформување на анархистичко општество, или евентуално анархо - комунистичко) бидејќи во спротивно продуктот ќе трае многу кратко време и во самото траење ќе биде не толку ефективен (втора паралела: сталинизмот, маоизмот, титоизмот итн).
Зашто е тоа така? Најпросто ќе го објаснам преку физички појави.
Во макроскопски димензии, за да се создаде гром, треба многу малку време и многу малку „труд“ па затоа и самата реакција на празнење трае толку кратко, скоро идентично на времето потребно за неговата креација, што преставува секунда, еден судир, момент.
Од друга страна па, ние како сведоци на планета која постои многу долго време, согледуваме дека таа постои толку долго од проста причина што самата подготовка за креирање на планетата траела уште подолго.

Овој пост има двоен заклучок. И што сметам за прогресот на општеството, како треба да се одвива и слично и како сметам дека ние денеска треба да функционираме за евентуално некогаш во иднината нашите поколенија да доживеат некаква форма на општество која што е слична на нашата замисла за анархизмот.