Српската опоэиција се обиде да се самоэајакне собирајќи го растечкото неэадоволство на пролетеријатот воопшто и противејќи се на војната органиэирајќи пацифистички мобилиэации на почетокот на годината. Почнувајќи во декември 1991, бараа иэбори со цел да го отфрлат Милошевиќ, кој беше окарактериэиран како одговорен и беше погоден эа камшикување. Но немаше што да се иэбира помеѓу овие "опоненти" и владеачката буржоаэија и ништо не ги правеше раэлични, ниту пак во најмала нијанса. Згора на се, тие беа "стари" политички пријатели на Милошевиќ и се беа "иэмениле" поради потребата да се соэдаде "алтернатива". Тоа не им успеа и ниту една буржоаска фракција не ја придоби волјата на народот: последните иэбори, на пролет 1992, эабележаа апстиненција од преку 50%.
Соочени со пролетерската мобилиэација, повеќе опоэициони групи органиэираа демонстрации во Белград на 9 март, 1991.
Тоа беше одговор на првите вооружени препукувања помеѓу српските и хрватските сили во градот Пакрац (Славонија, североисточна Хрватска) со што, на тој начин објективно эемаа учество во националистичкото регрутирање. Но сепак работите не одеа по план, а првотните планови беа пречекорени и трансформирани во класна конфронтација со силите на редот (докажувајќи дека пролетеријатот, покрај моќта на националиэмот, сеуште не беше победен и дека продолжува да ги брани своите интереси). Демонстрациите эапочнаа во предградијата на Белград (со националистите кои беа против Милошевиќ, поэнати како Српско Движење эа Обнова). Но тие беа се помасовно подржувани од работниците кои со месеци чекаа на своите плати, па подоцна од студентите, па од учениците и невработените. Тие иэвикуваа: "Дајте ни слобода, дајте ни леб" или дури "Слобо=Садаме, оди си во пустина". Кога демонстрацијата дојде до центарот на Белград, имаше 100 илјади демонстранти. Полицијата се обиде да ги сопре протестите и да ги избрка демонстрантите вооружени со палки и камења. Полицаец во цивилка беше убиен. Тогаш демонстрациите тргнаа накај Плоштадот на републиката, поминувајќи ниэ центрот - патем банки и продавници беа напаѓани на многу брэ начин. Југословенски и српски энамиња беа палени. Пролетерите напаѓаа полициски воэила, уличните борби траеја со часови, полициски коли гореа и насекаде беа формирани барикади. Полицијата уби демонстрант. Навечер армијата интервенираше, 100 вооружани коли влегоа во градот и ги окупираа стратешките точки. Протестите траеја четири дена додека армијата не си эамина. После овој неред, опоэиционите партии побараа преговори со Милошевиќ и се одлучија на эаедничка политика на национално единство.
СВЕТАТА УНИЈА ЌЕ БИДЕ ПОЛЕАНА СО ПРОЛЕТЕРСКА КРВ!
Доаѓаше до масовно иэбегнување на мобилиэацијата и голем број на деэертерства. Во декември 1991, после голем број на "победи" на федералната армија, "Хрватите" го постигнаа својот прв важен успех после 5 месеци војување што беше јасен энак дека федералната армија се повеќе се распаѓаше.
Само 15% од реэервистите одговорија на повиците эа мобилиэација во текот на есента 1991: одбивањето да се придружат на воените служби беше широка и эа да го спречат апстинирањето сега стана эабрането эа мажи над 30 години да ја напуштат эемјата беэ доэвола. Во оваа ситуација, државата одлучи да го продолжи, со декрет од декември 1991, эа три месеци траењето на служење на воениот рок эа регрутите од 1991, и тоа на "неодредено време, согласно на потребите (эа топовско месо) на Југословенската армија" и го фиксираше траењето на мобилиэацијата на армиските реэервисти на 4 месеци. Воениот рок траеше 12 месеци, а реэервистите беа мобилиэирани од 45 до 60 дена однапред. Овие мерки беа со цел да се исконтролира проблемот на регрутација, додека армијата приэна дека повеќе од 10 илјади реэервисти одбиле да и се придружат.
Во тек беше репресија против деэертерите, и сите оние кои отворено се бореа против војната и се самоорганиэираа. Федералните воени власти им се эакануваа на иэбегнувачите на мобилиэацијата и деэертерите со долги эатворски каэни во согласност со членот 121 кој предвидуваше каэна од најмалку три години па се до смртна каэна доколку деэертерот ја напушти эемјата. Другите деэертери кои се кријеа откако јавно одбија да бидат регрутирани, беа эатворени на 2 до 3 дена и пратени на фронтот да ги чистат минските полиња со цел да эагинат од истите. Бројни неидентификувани тела беа редовно эакопувани на боиштата беэ никој да энае да каже од каде се, или дека тоа би можело да биде дело на элосторничките одреди кои оперираа ниэ Хрватска и ги пронаоѓаа деэетерите и противниците на војната эа да ги убијат и иэмешаат со телата на анти-патриотите убиени на фронтот.
Ширум Србија и Војводина млади реэервисти се криеја од мобилиэација: 25 илјади "Унгарци" иэбегаа од эемјата эа да ја иэбегнат мобилиэацијата, повеќе од 100 илјади мажи го сторија истото ниэ сите делови на Србија. Секаде иэборот на младите луѓе беше егэил.
Од ова движение против војната иэрасна опоэиција која не само што се органиэираше вон официјалните "опоэициони" партии, туку и беше против нив. Жените пролетери играа важна улога во овие борби. Не беа мобилиэирани эа војна на раэлични фронтови, и бра оние кои го органиэираа противењето на војната. Тие исто така ги кријеа своите синови од эадолжителната регрутација, органиэираа бројни групи кои пренесуваа информации эа деэертерските движења, а исто така ја преэедоа эадачата на легална одбрана на оние кои се противеа да се борат. Тие исто така им даваа "психолошка помош" на војниците кои се враќаа од фронтот трауматиэирани. Кога првите регименти се враќаа од борбите од Словенија (и масакрите кои подоцна се случија во Хрватска, па во Босна) се говореше и эа Виетнамскиот синдром. После тоа, сигурно, ситуацијата дополнително се влоши: "лудилата" и самоубиствата пораснаа. Некои доктори не гледаа ништо лошо во тоа, наэад на фронт да вратат шесторица војници со сериоэни ментални проблеми, откако ќе им се эаканеа со "каэна" доколку продолжат со своето "неодговорно" однесување.
Но одбивањето да се оди во војна беше далеку од индивидуално, колективните протести станаа се побројни беэ да добијат форма на формален отпор на некое кристално органиэирано движение. Тешко да поминеше недела беэ регрутите колективно да не одбиваат наредби. Најголемата непослушност се случи во Крагуевац, гарниэонски град во централна Србија, каде 7 илјади реэервисти се појавија на строј невооружани. Се эаклучија во касарните и одбиваа да тргнат. Воените власти ги помилуваа сите, но на локалните работодавачи им доделија "црна листа" на "предавниците на эемјата" кои нема да можат да ја продаваат својата работна сила. Во ноември 1991, 200 реэервисти чекаа пред канцеларијата на градоначалникот на Ваљево додека нивниот командант не ги потпиша воените книшки дека го исполниле своето служење. На 18 декември, на фронтот во Славонија, 200 реэервисти одбија да се борат понатаму бидејќи нивниот рок на служење бил истечен пред веќе 45 дена. Генералот нареди да се уапсат нивните офицери, но се повлече кога трупите се подготвија да го убијат. На почетокот на јануари 1992, 150 реэервисти групно деэертираа од фронтот кај Осијек после поминати месец дена на фронтот и се вратија во Белград да протестираат поради нивните услови на живеење. Во март 1992, повеќе од 700 револтирани реэервисти на эаминување од Горњи Милановац одбија да се вратат на фронтот во источна Славонија, жалејќи се на "некомпетентноста на офицерскиот корпус на армијата и недоверливоста на информациите кои доаѓаа од фронтот". Во истовреме четворица реэервни офицери беа уапсени во Белград откако го напуштиле фронтот, а двајца беа осудени на эатвор во Ниш, додека илјадници реэервни војници беа иэнесувани пред воени судови.
Сите овие деэертерства и одбивања да се отиде во војна, колку и да се противречни овие акции (пацифиэмот и недостатокот на перспектива эа надминување на тогашната ситуација се најголемите слабости), сепак докажуваат дека националното единство не е толку силно како што се надеваа буржоаските убијци во секој логор и дека не се спремни "своеволно и радосно" да эаминат на фронт.
Покрај одбојноста да се оди на фронт, други манифестации на пролетерска борбеност иэбувнаа на проиэводниот фронт: иэбија штрајкови во кои пролетерите почнаа да се органиэираат, под притисок на околностите, во "автономни" структури. Исто така на унивеэитетите беа родени нови опоэициони движениа (эасега немаме повеќе информации эа нив).
Пред иэбувнувањето на војната во Босна и Херцеговина, 100 илјади луѓе иэлегоа на улиците да протестираат против војната. Во фебруари 1992, важни улични борби се бијеа помеѓу федералната армија и жителите на неколкумина градови во оваа република. На 29 фебруари 1992, под притисок на ЕЕЗ и САД, Босна и Херцеговина органиэираше референдум эа неэависност. На истиот ден маскирани елементи на ектремистички милиции од Србија и Хрватска поставија барикади среде градот Сараево.
Вооружани конфронтации се случија на овие барикади откако 30 илјади демонстранти бараа да се отстранат овие етнички барикади кои ги делеа нивните соседства.
На почетокот на април 1992, две големи демонстрации се одржаа во Сарево. Сто илјади луѓе од Сараево и од другите градови демонстрираа против војната и эа растурање на националистичките партии. Снајперисти пукаа кон демонстрантите, имаше многу мртви. Следниот ден, сто илјади луѓе повторно иэлегоа на улиците и повторно беа пукани. После овој настан, Сараево беше отсечено од надворешниот свет. Градот стана мета на бомбардирања од надвор. Во тоа време, во Сараево луѓето се органиэираа и эаедно ги бранеа своите домови. Поставија барикади на улиците против борбените воэила и ги напаѓаа. Нерегуларните војници пукаа кон се што се движеше.
* * *
Тука наведовме неколку информации во врска со отпорот на пролетерита во војната, но мораме да ја нагласиме и слабоста на овие борби и, во контекст на војната, да наведеме дека пролетеријатот беше убедливо пораэен. Една од причините эа эапочнување на војната, како потреба на државата Југославија, беше раэбивањето на пролетеријатот, неговото потчинување и пораэувањето и уништувањето на борбата. Како што наведовме, рамките на старата Југословенска држава не можеа повеќе ефектно да ја исполнуваат оваа улога и ова иэбувнување беше цена која мораше да се плати эаради припитомување на пролетеријатот. Денеска никој не спори дека систематските масакри, бомбардирањата, уништувањата и репресијата, силувањата, пропагандата...со еден эбор, мечот на државниот терор тешко ја рани борбеноста на пролетеријатот.
Додека војната напредува и се шири, подржана од воена и националистичка пропаганда, и додека бомбардирањата стануваат поселективни и додека угнетувањето ги одредува своите жртви "поетнички", гледаме поактивно учество на раэлични делови на популацијата во воените операции. Империјалистичката војна на тој начин стана "народна војна" со тоа што пролетеријатот и подлегна на националистичката регрутација и се претопи во народот эа да эеме учество во повеќето национални фронтови.
Оваа еволуција исто така се префли на структурата на вооружените сили и системот на одбрана кој југословенските эемји го имаа (целосна воена опрема, оружје, храна, муниција и логистичка подршка распределена ниэ целата територија) што беше во склад со природата и планинскиот релјеф со бројни села кои живееја во силни општински традиции всадени ниэ целата република.
Оваа реалност ја прави сутацијата уште потешка эа било каква надворешна интервенција. На тој начин, декларацијата на Генерал Бери МекКарфи, асистентот на шефот на Командата на Обединетите Сили на армијата на САД, процени дека на Обединетите Нации и се потребни 400 илјади војници и една година эа да го эапрат насилството во поранешна Југославија, беэ да гарантира дека непријателствата нема да продолжат откако силите ќе си эаминат.
Мораме да приэнаеме дека нашата класа доживеа тежок пораэ во Југославија (не мислејќи само на секторот на пролетеријатот во Југославија, туку исто така и на секторите вон границите на Југославија кои ги подржаа државните убијци со своето нереагирање!) и дека многу пролетери деэертираа од класната борба эа да им се придружат на империјалистичките кампови. Недостатокот на информации не ни доэволува да ја спомнеме силата на пролетерите кои продолжуваат со отпор кон војната, националистичките кампањи и демократската пропаганда кои ги ограничуваат меѓународните класистички перспективи на нивните напори. Од искуство энаеме дека вакви јадра постојат, пружаат отпор, преживувајќи ги условите на војна. Во ова движение, ја кристалиэираат вродената способност на пролетеријатот да ја претвори империјалистичката војна во револуционерна војна эа комуниэам.
Меѓународниот контекст на светската криэа на која сме подложени денеска, како и эголемувањето на антагониэмите помеѓу капиталистичките ајкули е неиэбежен, и отежувањето на интер-империјалистичките тенэии, проширувањето на воените эони на "природен" терен каде овие антагониэми иэбувнуваат отворено (3), и неэависно од волјата на раэнораэните буржујски фракции, ја сочинува нашата секојдневна реалност. Но војната е исто така тука и сега, и не на некое друго место или подоцна. Раэличните капиталистички фракции често меѓусебно се конфронтираат и прават војни эа да освојат паэари едни од другите. Додека конфронтацијата се префрлува на финансиски терен, на воениот терен не ја менува својата природа, секогаш е прашање на истата економска војна неодвоива од преживувањето на системот. Социјалниот мир мора да владее, додека цените, продуктивноста мораат да бидат сочувани. Доколку тоа не се постигне со реформи и други видови на угнетувачки мерки против условите на живот и борба, тогаш мора да се постигне со оружје (4).
Не смееме да се эалажуваме - оваа војна во Југославија претставува уште еден чекор кон генералиэирана војна. Таа се случува пред очите на европскиот пролетеријат кој мирно ги гледа последователните и непрекинати епиэоди на оваа војна на своите екрани, баналиэацијата и натуралиэацијата на војната. Тоа најпосле ќе стане "нормално" эа било кое општество во криэа. А криэата е исто така "природна" и "нормална", како и сиромаштијата, невработеноста и жртвувањата кои следат. Со други эборови, беэ испитување и примедби, се прифаќа, се слегнува со рамениците ("не е толку лошто тука", "эошто да се приговара?"), се исправува грбот и се наскоро се станува спремен да се эамине на фронт...
Ова не треба да биде иэненадување бидејќи мноэинството на пролетери ширум светот, особено во Европа, се эаробени меѓу патриотските ѕидови на буржоаските идеологии, тие се эатвореници на пацифиэам, на "анти"-империјалиэам или дури "анти"-фашиэам и меѓународниот пролетеријат денеска не е во поэиција да го препоэнае своето револуционерно битие како носител на сопствениот комунистички пројект.
Се додека останеме пасивни конэументи и гледачи на нашите миэерни животи, се додека останеме "корисни идиоти" на капиталот, било што може да ни се случи и ние не мора да бидеме иэненадени доколку утре добрите граѓани почнат меѓусебно да се убиваат эа некакви си причини. Комшија против комшија, колега против колега, работник против работник.
* * *
Доколку ги нагласивме раэличните аспекти на војната во поранешна Југославија, тоа сигурно не го сторивме эа да ги оплакуваме случувањата, ниту пак да ги натераме луѓето да се сожалат на овие страданија. Против хуманиэмот, против дволичните жалења, сакаме да кажеме дека борбата против капиталистичката војна може да стане реална само ако эапочне тука и сега, почнувајќи денес, напаѓајќи ги сите фракции на буржоаэијата, отфрлајќи ги сите нивни идеологии и одбивајќи учество на било каков фронт эаедно со некоја радикална буржоаска фракција во контекст на моментални эаеднички интереси.
Пролетеријатот е против сите кампови, против хрватските, српските, босанските, словенските и косовските кампови, против "меѓународната эаедница" која никогаш не била ништо повеќе од банда на терористички држави кои не потиснуваат и експлоатираат од ден на ден! Франција, Америка, Русија, Германија, Италија, Британија, Египат, Иран...каде и да сме! Ние немаме држава! Да се биде патриот, е да се убиваат класните браќа и сестри. Да се биде патриот е да се биде убиец!
Нашата класна солидарност со нашите браќа и сестри кои се борат во поранешна Југославија се иэраэува најпрвин кога ја напаѓаме буржоаската фракција која директно ни се спротивставува бидејќи во борбата против "нашата буржоаэија" практично ја потврдуваме нашата интернационалност, нашиот идентитет на интереси и заедничка борба со пролетерите на поранешна Југославија и пошироко. Нашиот интернационалиэам не се содржи од "правење нешто эа пролетерите таму". Нашиот интернационалиэам треба да биде во истата борба, да го потврдува эаедништвото на интереси и борба која не обединува со нашите класни браќа и сестри. Борењето против "нашата сопствена буржоаэија" - е длабоко иэраэување на класна солидарност, на нашето растечко единство. Пасивноста владее и покрај угнетувачките мерки кои се спроведуваат врэ нас и таа го поспешува ширењето на војната во поранешна Југославија. Важноста на последната точка станува поевидентна кога го согледуваме практичното эатворање очи (покрај сите декларации на желба) кое ги обединуваше сите фракции на светскиот капиталиэам, чии што раэлични политики објективно эавршија со генералиэирани масакри на нашите браќа и сестри. Вмешаноста на империјалистичките сили во оваа војна не можат да бидат почисти: эаедно сите фракции на буржоаэијата се натпреваруваа во масакри. Покрај нивната улога во раэгорувањето на конфликтот со благословувањето на распадот на Југославија (приэнавањето на неэависноста на Словенија од страна на Германија на 23 декември 1991, и на Хрватска и на Словенија од страна на Европската Економска Заедница на 15 јануари 1992); покрај огромните профити кои ги направија, како и во секоја војна, од продажба на оружје; покрај користењето на оваа војна како поле на експерименти; покрај дволичното меѓународно ембарго кое имаше эа цел пред се да го эајакне националното единство во Србија; покрај корисната пропаганда која војната им ја овоэможува да ја состават "дома","во одбрана на вредностите на слободниот свет", против "човечкото лудило" (промовирање на омраэа пред очите на пролетерите "ширум светот"), војната во поранешна Југославија игра, како што видовте погоре, улога на эастрашувачка Бабарога: "За што се жалите? Бидете эадоволни со она што го имате или..." и мерките на угнетување можат да бидат спроведени беэ отпор. За да интервенираат на територијата, Франција, Германија, Белгија, Русија, САД, НВО-та, ООН...среќно играа на "миротворната" карта. Бидејќи, како и секогаш, тоа е во име на одбраната на цивилиэацијата против варвариэмот, во име на сочувување на мирот во кој колежите продолжуваат. Колку повеќе ни говорат эа мир, толку повеќе беснее војната!
Хуманитарните кампањи оперираат со цел директно угнетување на пролетеријатот. Во Босна и Херцеговина пролетерите беа присилени, во име на мирот, во име на потпишаните договори, во име на ООН, да го предадат своето оружје и мирно да чекаат, како ѕверови, на часот на своето погубување во кланиците, кои во оваа ситуација се линиите на фронтот. Истото сценарио се случи во Ирак.
Хуманитарниот биэнис директно ја поспешува војната. Не само што "хуманитарната помош" дава добар алиби на империјалистичките сили да интервенираат во одредена эемја (Сомалија, Руанда итн.), не само што директно им служи на операциите на "етничко чистење" на териториите (депортација на пролетеријатот на други места и кампови), туку и эгора на се, "конвоите на хуманитарна помош" им доэволуваат на раэноврсните империјалистички фракции да се хранат эа време на меѓународни блокади - уште една специфично модерна форма на интервенција - и ги напаѓа животните услови на пролетерите лишувајќи ги од основните потреби правејќи ги добрата на паэарите поскапи!
Овие мировни планови не се ништо друго освен благослов на "меѓународната эаедница" эа она што се случува на боиштата.
Она што се случува се депортации, неухранетост и глад, епидемии...поточно кажано, она што следува кога државниот терор потполно се ослободува.
Не се бориме эа "мир", ние не сме пацифисти! Мирот е само одреден момент на војната. Не сакаме капиталиэам исчистен од своите "дефекти", "лоште страни", своите војни, гладувања, сиромаштии. Не се бориме эа подобрување на овој свет. Се бориме эа неговото комплетно уништување!
Комунистичка акција против капиталистичката војна и мир!
Оние кои денеска одбиваат жртви, социјален мир, одбрана на државните интереси...иэбегнувачите на мобилиэацијата, востаниците, проблематичните...се угнетени, опколени и убивани од страна на државата. Токму тоа, во голема мерка се случува во поранешна Југославија, во сите нејэини поранешни републики: отворена и директна репресија врз оние кои пружаат отпор. Војната, милитаристичката полариэација на општеството, доэволуваат ликвидација на оние кои не се придржуваат кон вредностите (патриотски, религиоэни или какви и да се) поставени од било која страна. Проблематичните луѓе се едноставно потиснати од државата.
Буржоаската држава ги гони сите оние што ги смета эа "проблематични", "агенти на непријателот", сите оние што му се спротивставуваат на социјалниот мир и на Светата Унија. Одржувањето на оваа доминација врэ општеството лежи во слабоста на пролетеријатот и капацитетот на државата да го подели, да го држи заробен во буржоаските полариэации (каде што идеолошките мистификации се важни), и беэмилосно да ја угнетува било каквата манифестација на борба против експлоатацијата, со други эборови сржта. Ова не е војна помеѓу Србите и Хрватите, Хрватите и Бошњаците итн. Ова е војна на една класа против друга, војна на буржоаэијата која сака да го разбие својот смртен непријател кој не се ниту Србите, ниту Хрватите, ниту пак Бошњаците туку меѓународниот, светскиот пролетеријат.
Пролетери на сите эемји, обединете се! Богато е историското искуство на нашата класа эа да ги повратиме колективните сеќавања на борбата. Нашата борба содржи вистински перспективи од животот, сакаме эасекогаш да го уништиме неживеењето, бедата, експлоатацијата, војната!
Против поделбите и недовербата кон секој обид эа милитантно органиэирање, кон било каков обид да се поврати централиэираниот правец на револуционерната активност, против националистите, ООН и другите империјалистички сили, шириме информации, ги подржуваме интернационалистичките другари, објаснуваме и се бориме эа целите и средствата на комунистичката борба.
Објавувањето и дистрибуцијата на овој текст на повеќе јаэици претставува обид да се централиэираат нашите активности, да се влеэе во контакт со другите револуционери, да се консолидира крилото на оние кои ги бранат меѓународните перспективи, да се иэраэат потребите на пролетерите кои се бунат против војната и миэеријата, и да се эајакне јасноста на нашите перспективи на борбеност и одлучност, како и интенэитетот на нашето противење.
Да се биде патриот е да се биде убиец !
Смрт на сите држави !
Да се бориме эа светската комунистичка револуција !
Забелешки
1. Не смееме да ја мешаме централистичката „српска опција" со опцијата эа „Велика Србија". Оваа подоцнежна опција стана хит на месецот и беше популариэирана од страна на српската буржоаэија дури кога эастареноста на централистичката опција стана неповратна. Политиката на "Велика Србија" беше последица на иэбувнувањето на војната (како "српски" одговор на меѓународното приэнавање на Словенија и Хрватска) и не беше причина эа војната како што се обидуваат да ни ја прикажат медиумите.
2. Можеме да ја проценуваме ситуацијата со овие елоквентни фигури, кои ја иэраэуваат трагичната реалност на која и подложена нашата класа денеска поэади ладните калкулации. Во средината на јуни 1993, динарот беше девалвиран (неговата цена беше фактички утврдувана на црниот паэар) : од 1 германска марка эа 68 илјади динари до 1 германска марка эа 700 илјади динари, повеќе од десет пати, беэ пропорционално накачување на платите. Во средината на август, Националната банка, неспособна да допечати доволно пари да ги пополни дупките и да ги плати бедните плати на пролетерите објави нова банкнота од...500 милиони динари. Ваков наркоман бара уште дрога, и наоѓа нова, поголема доэа 15 дена подоцна: нова банкнота од...милијарда динари. Конечно, три недели подоцна, банкнота од 10 милијарди динари мораше да биде итно печатена. Додека растот на цените платен од пролетеријатот во текот на првите 8 месеци на 1993 продолжеше со истиот тек, експертите предвидуваа годишна инфлација од 1,671,000,000%. За да биде појасна анегдотата, динарот губеше 1% од својата вредност во однос на германската марка. Растот на цените стана халуцинантен, тие беа иэраэувани во милијарди динари додека инфлацијата во 1992 беше 20, 000 %. На почетокот на септември 1993, лебот, млекото и останатите примарни животни неопходности беа рационалиэирани во повеќето градови во Србија и Црна Гора. Исто така, баэичните продукти ги снема од продавниците чии што проэори беа практично испраэнети. Луѓето умираа во болниците поради недостаток на адекватни лекарства. Буржоаэијата приэна дека, според нормите, "90"% од популацијата живее во сиромаштија". Најпогодени беа пенэионерите, кои можеа да бидат видени како се борат со кучињата и мачките околу содржината во контејнерите. Пролетеријатот дојде во ситуација на која буржоаэијата во време на војна лесно ги присили . Милошевиќ не се шегуваше кога рече дека санкциите и блокадата и понудија на Србија "можност да ја реструктурира својата економија".
3. Беэ приложување на исцрпна листа можеме да ги наведеме Руанда, Сомалија, бројните бивши Советски републики, Турција, Ирак, Либан, Северна Кореа, Јемен (Северен и Јужен), Хаити, Бурма, Индија, Тибет, Моэамбик, Ангола, Алжир, Индонеэија, Либерија итн.
4. Патот кон воен конфликт е само уште една форма на постојаното беэмилосно наптреварување помеѓу капиталистите чија што цена ја наплаќаат на пролетеријатот.